Het Wimbledon retro voetbalshirt kopen? Klik hier om direct het Wimbledon retro voetbalshirt te bestellen. De Wimbledon FC retro shirts van COPA Football zijn te koop bij sportus.nl. Het Wimbledon Crazy Gang retro voetbalshirt 1994/95 is te voorzien met je eigen naam en nummer of dat van je favoriete speler zoals dat van Vinnie Jones (4). Hiervoor gebruiken wij dezelfde stijl bedrukking als in het seizoen '94-'95. Naast het thuisshirt is ook het uitshirt van het seizoen 1994-95 beschikbaar. In deze periode stond het voetbalelftal van Wimbledon F.C. bekend als 'The Crazy Gang' en Vinnie Jones was het boegbeeld van de bende. Vinnie Jones is niet te vergelijken met andere voetballegendes, want hij miste ten opzichte van andere legendes veel voetbalvermogen. Toch mag de legendarische status niet uitsluitend worden toegeschreven aan zijn voetballende capaciteiten. Tijdens zijn vijftienjarige voetbalcarriere aan de top verwierf hij zowel heldenstatus als bekendheid. Zijn gedrag zorgde ervoor dat zijn teamgenoten en supporters ruzie maakten, terwijl hij de supporters van de tegenstanders woedend maakte; hij zorgde voor controverse en had moeite om van de voorpagina van de bladen en kranten te blijven. Je hield van Vinnie Jones of je haatte hem.
Vinnie Jones werd in 1965 geboren te Hertfordshire en verdiende de kost met het dragen van bakstenen op bouwplaatsen. In tegenstelling tot het moderne voetbal werd hij niet vroeg gescout of zat hij bij een jeugdacademie van een club uit de First Division. Vinnie Jones werd gecontracteerd door Wealdstone nadat coaches hem hadden zien spelen voor een lokaal team. Jones was bijna 1,80 meter lang toen hij nog maar 19 jaar oud was. Vanwege zijn lengte domineerde hij het voetbalveld. Als een niet-competitiespeler sloot hij zich als tiener aan bij Wealdstone. Doordeweeks werkte Vinnie Jones als arbeider op de bouwplaats en in het weekend speelde hij wedstrijden. Na een korte periode op het derde niveau van Zweden trok Jones' spel de aandacht van Wimbledon. De coaches van Wimbledon waren geïntrigeerd door de voetbalstijl van Vinnie Jones en kocht hem voor £ 10.000. Wimbledon Football Club was juist bezig met een snelle stijging naar de top van het Engelse voetbal.
De stoere tackel- en no-nonsense stijl van Vinnie Jones bleek perfect voor een kleine voetbalclub die boven zijn kunnen voetbalde en al snel werd het spel een doorn in het oog van veel illustere tegenstanders. Het harde spel van Vinnie Jones werd echt onthuld in het eigen stadion van Wimbledon. Voordat er deals van miljoenen ponden werden uitgedeeld aan spelers voordat ze 18 werden, werkte Jones hard voor alles wat hij op het veld bereikte. De ploeg van Wimbledon paste perfect bij zijn persoonlijkheid. Jones werd de geestelijke leider van de ‘the crazy gang’, een groep beruchte voetballers vanwege hun capriolen op en buiten het veld. De speelstijl van Wimbledon leverde hen geen fans op, behalve die van henzelf, maar dat kon hen niets schelen; ze ploegden de punten op een krappe en vaak modderige Plough Lane. Hij schakelde de spelmakers teniet met agrassieve tackles, waarbij hij op zijn onnavolgbare manier aan de touwtjes van het middenveld trok. Een herkenbaar moment was op 28 februari 1988 toen Wimbledon het opnam tegen Newcastle. Vinnie Jones tegen de nieuwe lieveling van het Engelse voetbal, Paul Gascoigne. Het incident resulteerde in een van de meest beruchte voetbalbeelden. In 1988 behaalde Wimbledon FC de finale van de FA Cup. In de finale was het machtige Liverpool de tegenstander van de Crazy Gang. De finale ging de boeken in als een strijd tussen goed en kwaad. Door het doelpunt van Laurie Sanchez en een gemiste strafschop aan de kant van Liverpool zorgde voor een 1-0 overwinning van Wimbledon op het grote Liverpool voor 100.000 toeschouwers in het Wembley Stadion.
Vinnie Jones verhuisde na zijn periode bij Wimbledon in 1989 van Wimbledon FC naar Leeds United. Vinnie had een aanzienlijk aandeel bij de promotie van Leeds naar de Premier League. Jones speelde bijna alle wedstrijden en pakte in het seizoen 1989/90 slechts 4 gele kaarten en de fans van Leeds namen hem in hun hart. Het seizoen erop kreeg het opkomende talent David Batty steeds vaker de voorkeur boven Vinnie Jones op het middenveld van Leeds United. Jones verhuisde naar Sheffield United voordat hij in 1991-1992 terugkeerde naar Londen om voor Chelsea te spelen. Bij Chelsea wist hij de snelste gele kaart in een voetbalwedstrijd te noteren. Desondanks werd hij hij opnieuw favoriet bij de fans van Chelsea voordat hij terugkeerde naar the Crazy Gang. Hoewel hij de fysieke kant behield, was Vinnie Jones volwassen geworden als speler. Vinnie Jones verscheen regelmatig voor de tuchcommissie van de FA en werd vaak verbannen. Hij kreeg tijdens zijn voetbalcarriere twaalf rode kaarten, maar het hadden er meer kunnen zijn.
De media en experts bestempelden Vinnie Jones graag als een slechte voetballer die de lelijke kant van het spel belichaamde, en hij gaf ze voldoende munitie. Maar voor een typische fan uit de arbeidersklasse was hij een van hen. Altijd 110% geven die een uitdaging niet uit de weg ging. Voor hen was hij een legende.
In zijn tijd als voetballer kwam er geen andere voetballer vaker in de publiciteit dan Vinnie Jones, afgezien van mogelijk Eric Cantona, een andere speler die aan het einde van zijn carriere tot acteren overging. Nadat Jones in 1998 met voetbalpensioen ging wendde hij zicht tot het acteren. Hierbij profiteerde hij van zijn stoere imago welke hij als voetballer had opgedaan. De voormalige Welshe voetballer wordt vaak gestereotypeerd als een gewelddadige crimineel en misdadiger. Beginnend met Lock, Stock en Two Smoking Barrels, verscheen de Britse acteur in films als Snatch, Gone in 60 Seconds, Mean Machine en Juggernaut in X-Men: The Last Stand.